در توحيد مفضّل از قول امام صادق (عليه السلام) اين طور بيان شده كه امام (عليه السلام) فرمود: خداوند آب شيرين را در حلق آدم قرار داده تا خوردن طعام را بر او آسان و گوارا سازد و آب شور را در چشم او قرار داده تا مردمك چشم محفوظ بماند، چون مردمك چشم در صورتى باقى مى‏ماند كه همواره مرطوب باشد و امّا آب تلخ در گوشهاى انسان به جهت آنست كه حشرات و كرمها به مغز او هجوم نبرند، چون اگر حشره يا كرمى به گوش انسان وارد شود وقتي ‏به آب تلخ گوش مي‏رسد، ميميرد و گاهى اتّفاق مي ‏افتد كه حشره‏اى از اين آب تلخ مي‏گذرد و به مغز مي‏رسد، در زمان افلاطون اتّفاق افتاد و آن مرد را جراحى كرده و قسمتى از استخوان سر او را برداشتند و هزار پا ظاهر شد و وقتى كه خواست آن را با انبر بردارد يكى از شاگردانش گفت: اين كار را نكن، چون او دست و پايش را محكم در پوشش مغز فرو برده و كندن او به صلاح نيست، آنگاه او انبر را به آرامى به آن نزديك كرد تا وقتى كه او خودش دست و پايش را از پوشش مغز بيرون كشيد و به انبر چسبيد آن وقت آن را برداشته و به بيرون پرتاب كردند و مثل چنين عملى از افلاطون عجيب نيست‏

از أبى جعفر محمّد بن على عليه السّلام كه پيغمبر بر يكى از انصار وارد شد او را عيادت كند و ناگاه ملك الموت بالاى سرش بود باو فرمود: اى ملك الموت بيارم آسان گير كه مؤمن است، گفت اى محمّد مژده‏ات باد كه من بهر مؤمنى آسان گيرم و بدان كه من جان آدميزاده بگيرم و خاندانش شيون كنند، و بگوشه خانه هستم و گويم: بخدا من گناهى ندارم، باز هم برگردم، الحذر، الحذر، خدا خاندانى نيافريده در ده و بيابان و خشكى و دريا جز اينكه من در هر شبانه روز آنها را وارسم پنج بار، تا اينكه خرد و بزرگشان را از خودشان بهتر شناسم، بخدا اى محمّد من نميتوانم جان يك پشه را بگيرم تا خدا تبارك و تعالى فرمان آن را ندهد

  رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم بجبرئيل فرمود: پروردگارت خوب تو را ستوده كه «نيرومند است، در بر صاحب عرش مقام دارد، مطاع است و امين» نيروى تو چيست و امانتت كدام است؟ گفت نيرويم همين كه مأمور شهرهاى قوم لوط شدم چهار شهر بودند و در هر شهرى 400 هزار مرد جنگى جز زن و بچه آنها را از هفتم زمين بركندم تا أهل آسمان آواز مرغان و بنگ سگان را شنيدند و آنها فرو انداختم و همه را كشتم، اما امانتم اينكه هيچ فرمانى بمن نشد كه از او تعدى كنم بكار ديگر.

 از حضرت ابى جعفر عليه السّلام روايت نموده كه آن حضرت فرمودند: هنگامى كه خداوند ابراهيم عليه السّلام را به عنوان خليل برگزيد ملك الموت در هيئت جوانى سفيد رو كه دو جامه سفيد به تن نموده و از سرش آب روغن مي ‏چكيد نمايان شد و مقام خلّت را به جناب ابراهيم عليه السّلام بشارت داد، پس جناب ابراهيم عليه السّلام وارد منزل گرديد و ملك الموت در حالى كه خارج از منزل بود ابراهيم عليه السّلام را استقبال نمود.
حضرت ابراهيم مردى غيور بود و هر گاه جهت حاجتى از منزل خارج مى‏شد درب منزل را قفل مي‏كرد و كليدش را با خود مي‏برد، روزى به منظور حاجتى از خانه خارج شد و درب را بست و پس از رفع نياز به منزل بازگشت، درب را گشود ناگهان درون خانه مردى را ديد بسيار خوش منظر و زيبا روى كه ايستاده، غيرت بر او هى زد و وى را بر آن داشت كه بپرسد:
اى بنده خدا چه كسى تو را به خانه من داخل نمود؟
آن شخص گفت: صاحب اين خانه مرا به آن وارد نمود.
حضرت ابراهيم عليه السّلام فرمود: صاحب و ربّ اين خانه از من به آن سزاوارتر است، تو كيستى؟
آن شخص گفت: من ملك الموت هستم! حضرت ابراهيم به فغان آمد و فرمود: آيا آمده‏ اى مرا قبض روح كنى؟
ملك الموت عرضه داشت: خير، حقّ عزّ و جلّ بنده ‏اى را خليل و دوست خود قرار داده آمدم به او بشارت دهم.
حضرت ابراهيم فرمود: آن بنده كيست كه من تا زنده هستم خدمتش را بجا آورم؟
ملك الموت گفت: او تو مي‏باشى.
ابراهيم به نزد ساره همسرش رفت و به او فرمود: خداوند متعال مرا خليل و دوست خودش قرار داده است‏

على بن ابى طالب عليه السلام فرمود :جبرئيل بر آدم فرود آمد و گفت اى آدم من مامورم تو را مخير كنم ميان سه چيز كه يكى از آنها را برگزينى و دو ديگر را وانهى، آدم گفت اى جبرئيل آن سه چيز كدامند؟ گفت عقل است و شرم و ديانت، آدم گفت من عقل را برگزيدم جبرئيل بشرم و ديانت گفت شماها برگرديد و او را واگذاريد، جواب گفتند اى جبرئيل ما دستور داريم كه همراه عقل باشيم، گفت مختاريد و خود بالا رفت‏.

 امام صادق (ع) ميفرمود: دوستى را شرائطى است هر كه همه آنها ندارد دوست كاملش مدان و هر كه هيچ از آنها ندارد دوستش مخوان.
1- آنكه نهان و عيانش نسبت بتو يكى باشد.
2- خوبى تو را خوبى خود داند و زشتى تو را زشتى خود.
3- دارائى و مقام او را نسبت بتو ديگرگون نكند.
4- هر چه تواند از تو دريغ ندارد.
5- ترا در بينوائى و گرفتارى وانگذارد امام صادق (ع) فرمود هر كه سه بار بر تو خشم كرد و در باره تو بد نگفت او را دوست خود گير.

 (قصص راوندى) با استناد به امام باقر (علیه السلام) می ‏نويسد: در ميان بنى اسرائيل عابدى به نام جريح بود كه در صومعه خود به عبادت مشغول بود، مادرش به نزد او آمد و او را فرا خواند، امّا عابد جواب او را نداد و مادرش بازگشت، مجددا بار ديگر به نزد
او آمد و او را صدا زد، امّا باز هم جواب او را نداد و او بازگشت و گفت: از خدا میخواهم كه نزد بنى اسرائيل رسوا شوى.
چون فرداى آن روز فرا رسيد، زن فاحشه ‏اى به كنار صومعه آمد و آنجا ادّعا كرد فرزند او از آن جريح است.
پس ميان بنى اسرائيل شايع شد و همه می گفتند: كسى كه مردم را از جهت زنا سرزنش می ‏كرد، خودش مرتكب زنا شده! آنگاه پادشاه فرمان داد او را اعدام كنند، پس مادرش در حالى كه به صورت خود سيلى می زد با نگرانى و دلهره بر او وارد شد و به او گفت:
آرام بگير، اينها از نفرين منست، وقتى مردم آن سخنان را شنيدند، گفتند: ماجرا چيست؟ مادر عابد گفت: آن كودك را حاضر كنيد و از او بپرسيد: پدرت كيست؟
كودك گفت: فلان چوپان از قبيله فلان، و به اين ترتيب دروغ آن زن آشكار شد و جريح از آن پس عهد كرد، هرگز با حكم مادرش مخالفت نكند و كمر به خدمت او ببندد.
                        قصص الأنبياء(قصص قرآن)، ص: 645

 ابليس گفت: من دو خصلت بتو بياموزم، نوح فرمود: نيازى بسخن تو ندارم، شيطان گفت: مبادا حريص باشى كه حرص پدرت و مادرت را از بهشت بدر كرد و از حسد بپرهيز كه مرا از بهشت بدر كرد، باو وحى شد اين دو را از او بپذير گرچه ملعونست‏.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ در پـاسخ بـه پـرسش از برترين صدقه ـ: صدقه اى كه به خويشاوند كينه ورز داده شود.توضيح:ازجمله صله ارحام كمك مالي كردن به خويشاوندفقيراست _وصله رحم حتي باوجوددشمني وكينه ورزي خويشاوندهم واجب است