از جمله چيزهائى كه خداوند حلال نمود متعه است (عقد موقت) در قرآن و ديگرى حج تمتع است اين دو را كه حلال نموده بعد ديگر تحريم نكرده، وقتى شخص مسلمانى تصميم بگيرد زنى را صيغه كند مطابق دستور خدا و سنت پيامبر رفتار كرده اين يك ازدواج است نه زنا وقتى هر دو راضى بمبلغ و مدت گردند چنانچه خداوند در اين آيه می ‏فرمايد:

فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَرِيضَةً وَ لا جُناحَ عَلَيْكُمْ فِيما تَراضَيْتُمْ بِهِ مِنْ بَعْدِ الْفَرِيضَةِ.

اگر هر دو مايل بودند مدت را طولانى كنند بهمان مبلغ روز آخر قبل از غروب آفتاب هر چه مايلند بمدت می ‏افزايند اما در صورتى كه روز آخر سپرى شد ديگر نمی ‏توانند اضافه كنند مگر با صيغه جديدى. بين آن دو عده نيست مگرمرد ديگرى بخواهد با او همبستر شود كه در اين صورت چهل و پنج روز عدّه نگه ميدارد در چنين ازدواجى ميراث نيست بعد اگر خواست با مرد ديگرى ازدواج ميكند اين كار براى آنها تا روز قيامت حلال است

بخش امامت-ترجمه جلد هفتم بحار الانوار، ج‏2، ص: 252

 موسى نشسته بود ابليس نزد او آمد و كلاه بلندى بسر داشت آن را برداشت و نزديك موسى آمد و باو سلام داد، موسى گفتش تو كيستى؟ گفت: ابليس، فرمود: خدا دورت‏  دارد، اين كلاه دراز براى چيست؟ گفت: با آن دلهاى بنى آدم را بربايم، فرمودش بگو كدام گناه است كه چون آدميزاده بكند بر او چيره گردى؟ گفت اينكه خود بين باشد و كردار خود را بيش شمارد و گناهش را كم گيرد.
گفت: اى موسى با زن بيگانه خلوت مكن زيرا هر كه چنين كند من خود يار او شوم نه ياران من، مبادا با خدا عهدى ببندى كه هر كه با خدا عهدى بندد من خود يار اغواگرش باشم نه ياران من تا او را از وفاء بدان باز دارم، چون قصد صدقه كردى زود بپرداز كه چون بنده قصد صدقه دادن كند من خود در كنار او باشم نه يارانم تا او را از آن باز دارم.