سپس رسول خدا (ص) اراده بجاى آوردن حج و انجام آنچه خداى تعالى بر او فرض كرده بود فرمود، و براى حج در ميان مردم اعلام فرمود، و همگى را بحج دعوت كرد، و اين دعوت بدور دست ترين بلاد رسيد، پس مردم آماده رفتن بحج شدند و از اطراف و حوالى و نزديكيهاى مدينه مردم زيادى بمدينه آمدند و خود را آماده و مهياى رفتن بحج در ركاب آن بزرگوار كردند، 

 امام صادق عليه السّلام فرمود: شب 12 ساعت است است و روز 12 ساعت و بهترين ساعتهاى شب و روز هنگام نماز است، سپس فرمود چون ظهر شود، درهاى آسمان گشوده گردد و بادها بوزند، و خدا بخلقش نگاه كند، من دوست دارم در اين وقت كار خوبى از من بآسمان برآيد باز فرمود: بر شما است كه دنبال هر نماز دعا كنيد كه مستجابست‏

 پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: بزنهاى آبستن خود كندر بخورانيد كه بر خرد كودك افزايد. فرمود: هيچ بخورى بآسمان بر نيايد جز كندر، در هيچ خانه كندر دود نشود جز كه عفريتان پرى از آن نيست شوند، از امام رضا عليه السّلام است كه كندر بسيار بخوريد و آن را بداريد و بجويد و خوب‏ بجويد كه بلغم معده را بكشد و آن را پاك كند و خرد را محكم سازد و خوراك را گوارا كند، امام رضا عليه السّلام فرمود: بزنان آبستن خود كندر بخورانيد كه اگر در شكم پسر دارند هوشمند و دلير گردد و اگر دختر باشد خوش خلق و زيبا گردد و كفلش بزرگ شود و نزد شوهر خوش‏بخت و بهره‏مند شود.

‏
اسماء مبارك حضرت امير عليه السّلام در كتب آسمانى زياد است، در كتب اصحاب و شيعيان آن حضرت در باره آنها مشروحا بحث شده است، كنيه مشهور آن جناب «ابو الحسن»
است و گاهى به «ابو الحسين» و «ابو السبطين» و «ابو الريحانتين» نيز مكنّى بوده يكى از كنيه ‏هاى آن حضرت «ابو تراب» است، و اين كنيه را حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله به آن جناب اعطاء كرده بود در هنگامى كه وى را در سجده روى خاك مشاهده كردند.
يكى از القاب خاصه آن جناب «امير المؤمنين» بود، اين لقب را حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله به آن حضرت دادند و فرمودند به علي بن ابى طالب بعنوان امير المؤمنين سلام كنيد، در مذهب شيعه اطلاق اين عنوان به هيچ يك از ائمه تجويز نشده است زيرا كه اين عنوان مخصوص علي عليه السّلام ميباشد.
امير المؤمنين سلام اللَّه عليه از طرف حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله به القاب و عناوين ديگرى نيز ملقب بوده مانند: سيد المسلمين، امام المتقين، قائد الغر المحجلين، سيد الأوصياء، و سيد العرب، اخو رسول اللَّه، وزير، وصى، خليفة رسول اللَّه، مرتضى، يعسوب المؤمنين، و صهر رسول اللَّه.

حضرت امير المؤمنين علي بن ابى طالب عليه السّلام در روز جمعه سيزدهم ماه رجب پس از سى سال از عام الفيل در خانه خدا در شهر مكه متولد شد، و قبل از وى كسى در بيت پروردگار بدنيا نيامده بود، و پس از آن جناب نيز براى احدى اين موضوع پيش نيامده است تولد علي عليه السّلام در خانه خداوند فضيلت و شرافتى است كه پروردگار بزرگ به آن حضرت اختصاص داده و به اين وسيله وى را معظم و محترم داشته است.
مادر امير المؤمنين فاطمه دختر اسد بن هاشم بود، كه براى حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله بمنزله مادر بودند و پيغمبر در دامان اين بانوى بزرگوار تربيت شد، و او از اولين جماعتى است كه به آن جناب ايمان آورد و با وى به مدينه مهاجرت كرد هنگام وفات فاطمه مادر امير المؤمنين حضرت رسول او را كفن كرد و كفن او را از لباس مخصوص معين نمود و سپس خود در قبر او قرار گرفت تا وى از فشار قبر آسوده گردد، و او را بولايت فرزندش تلقين كرد، پس بنا بر اين امير المؤمنين عليه السّلام اول كس از بنى هاشم است كه از دو نفر هاشمى متولد شده است.

كشتى نوح در ميان امواج خروشان مي ‏چرخيد و با ضربه امواج متلاطم راه مي ‏پيمود تا وقتى كه به مكه رسيد و پيرامون كعبه به طواف پرداخت، در اين هنگام تمام عالم زير آب رفته بود، مگر خانه كعبه و علّت نامگذارى كعبه به (بيت العتيق) اين است كه از غرق شدن در امان بوده و عتق يعنى نگه داشته شده.

 ابليس لعنت اللَّه عليه به نوح گفت: اى نوح تو بر من حق و منّتى دارى كه به سبب آن من به تو خصالى را تعليم مي ‏دهم، نوح گفت: منّت من بر تو چيست؟ ابليس گفت: تو قومت‏ را نفرين كردى و همه را به هلاكت دچار نمودى و در غير اين صورت من بايد مدّتهاى طولانى به گمراه كردن آنها مشغول مي ‏شدم، پس بر تو باد كه از كبر و حرص و حسد بر حذر باشى، چون همانا كبر خصلتى است كه مرا به ترك سجده واداشت و موجب شد شيطان رجيم باشم و حرص صفتى است كه آدم را از بهشت نزول داد، چون او همه نعمتهاى بهشتى را در اختيار داشت و فقط از يك درخت نهى شد، امّا حرص او را واداشت كه به آن درخت نزديك شده و نهى الهى را زير پا گذارد.
و حسد همان صفتى است كه باعث شد پسر آدم برادر خود را به قتل رساند، آن وقت نوح كه درود خدا بر او باد فرمود: چگونه و در چه حالتى است كه تو بيشتر بر بنى آدم غلبه پيدا مي ‏كنى؟ ابليس گفت: در حالت خشم و غضب‏

 ابليس ملعون به پروردگار عرضه داشت: پروردگارا مرا از سجده معاف كن در اين صورت تو را به عبادتى پرستش مي‏كنم كه هيچ فرشته مقرّب و نبى مرسلى تو را عبادت نكرده باشد و خداى متعال فرمود: من به عبادت تو احتياجى ندارم، من مي ‏خواهم كه تو مرا آن گونه كه اراده كرده ‏ام عبادت كنى، نه آن گونه كه خودت مي ‏خواهى، ولى ابليس از سجده امتناع كرد، آنگاه خداوند به او فرمود: (بيرون شو از بهشت كه همانا تو رانده شده هستى ، ابليس گفت: چگونه ممكن است، اى خداى من با اينكه تو عدالت محض هستى و ستم از تو صادر نمي ‏شود، پس ثواب عمل من باطل شده؟ فرمود:خير، و ليكن هر چه از امور دنيوى، در برابر ثواب عملت از من درخواست كنى به تو خواهم داد، گفت: مرا بر اولاد آدم مسلّط گردان، فرمود: تو را مسلط كردم، گفت: مرا مانند خون كه در رگهاى ايشان جارى است در آنها جارى نما، فرمود: جارى نمودم، گفت: هيچ فرزندى از ايشان متولّد نشود، جز اينكه دو فرزند از من متولّد شود و من آنها را ببينم، ولى آنان مرا نبينند و به هر صورتى كه اراده كنم، بتوانم بر آنها جلوه ‏گرشوم، فرمود: همه را به تو عطا كردم، گفت: پروردگارا بيشتر عنايت كن، فرمود: به تحقيق قلبهاى آنان را جايگاه تو و ذريّه ‏ات قرار مي‏دهم، گفت: پروردگارا بس است مرا، آنگاه ابليس گفت: (قسم به عزّت و جلالت هر آينه همه آنها را به جز بندگان خالص ‏شده تو، گمراه مي‏كنم و از برابر و از پشت سر و از جانب چپ و راست بر آنها وارد مي شوم‏

ابليس كه از اهل علم بوده چه مذهبى داشته است؟ من گفتم: به نظر من او در اصول از اشاعره و در فروع از حنفيّه بوده است و آنها از گفتار من تعجّب كرده و گفتند: دليل تو چيست؟ گفتم: گفتار اولش كه ضلالت خود را به خدا نسبت داده، مذهب جبريّه از اشاعره است.
امّا دوّم: عمل كردن او مطابق قياس در گفتارش است كه گفت: من بهتر از اويم او را از گل و مرا از آتش آفريده‏اى و عمل كردن مطابق قياس اولويّت پندارى از ناحيه اوست كه گمان كرده سجده براى اشراف و افضل است و او به گمان خود، خودش را افضل از آدم دانسته و آتش را افضل از گل خوانده و خلاصه اينكه مذهب شيطان افضل از حنفيّه است چون شيطان مطابق قياس اولويّت عمل كرده و ابو حنيفه به قياس مساوات عمل مي‏كرده كه ضعيفترين نوع قياس و مطرودترين آنست.

از امير المؤمنين (ع) نقل شده كه فرمود: اوّلين كسى كه مقايسه كرد و قياس نمود، ابليس بود كه گفت: تو مرا از آتش خلق كرده‏اى و آدم را از خاك، در صورتى كه اگر ابليس مي ‏دانست كه خداوند چه چيزى در وجود آدم قرار داده هرگز بر او فخر فروشى نمي ‏كرد، سپس فرمود: خداى عزّ و جل ملائكه را از نور آفريد و گروهى ديگر را از آب خلق كرد، ولى آدم را از خاك آفريد، سپس نور و آتش و باد و آب را در او جارى فرمود، پس بوسيله نور مي ‏بيند و تعقّل مي ‏كند و مي ‏فهمد و بوسيله آتش مي خورد و مي ‏آشامد و اگر آتش نبود معده نمي ‏توانست غذا را هضم كند و اگر باد در درون انسان نبود آتش معده را مي سوزاند و اگر آب در درون آدم نبود و آتش درون او را اطفاء نمي ‏كرد، آتش درون او را مي ‏سوزاند، پس خداوند اين پنج مورد را در درون آدم جمع نموده كه در ابليس نيست‏